Od początku pontyfikatu papież Franciszek podkreślał: „Jeśli coś ma wywoływać święte oburzenie, niepokoić i przyprawiać o wyrzuty sumienia, to niech będzie to fakt, że tylu naszych braci żyje pozbawionych siły, światła i pociechy wypływającej z przyjaźni z Jezusem Chrystusem, bez przygarniającej ich wspólnoty wiary, bez perspektywy sensu i życia” (EG 49). Jako wspólnota parafialna jesteśmy zaproszeni nie tylko do tego, aby troszczyć się o własne podwórko – o nowy dach kościoła czy też remont organów – ale także albo zwłaszcza o to, by zwrócić uwagę na najbardziej potrzebujących.
Parafia jako „dom pośród domów” powinna stać się schronieniem dla tych, którzy odrzuceni, osamotnieni, uciekający przed niebezpieczeństwem utracili nadzieję i sens życia. Nasze wspólnotowe zbliżanie się do Chrystusa powinno stać się nowym etapem ewangelizacji, w którym doświadczając – w sensie misyjnym – duszpasterskiego nawrócenia, jesteśmy w stanie wyjść poza nasze parafialne struktury, by być narzędziem współpracy, spotkania, bliskości, miłosierdzia i troski o głoszenie Ewangelii.
ks. Przemysław Robaszkiewicz, archidiec. gnieźnieńska
Zobacz nasze inne aktualności