Bł. Ojciec Paweł Manna – Założyciel Papieskiej Unii Misyjnej

Założyciel PUM

„Wszystkie Kościoły dla nawrócenia całego świata” – to słowa bł. ojca Pawła Manny, cytowane przez Ojca Świętego Jana Pawła II w encyklice Redemptoris missio (n. 84).

Ojciec Paweł Manna, którego papież Jan XXIII nazwał nowym Kolumbem przedsięwzięć misyjnych – urodził się 16.01.1872 r. w Avellino. W wieku 19 lat wstąpił do Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie. Jako kapłan przez 12 lat pracował na misjach, ale z powodu słabego zdrowia został zmuszony do definitywnego powrotu do kraju. Wtedy to zaczęła się jego misja wielkiego animatora misyjności Kościoła.

Podróżując po Włoszech i innych krajach Europy, o. Manna poznał wielką ignorancję i obojętność chrześcijan na sprawy misji, czego przyczyną był fakt, że sami duszpasterze, zajęci własnymi problemami duszpasterskimi, zwykle niewiele się misjami interesowali. Postanowił on więc rozbudzać zainteresowanie misjami wśród kapłanów i ich gorliwość w zaangażowaniu na rzecz misji, aby dzięki nim rodził się i rozwijał misyjny zapał wiernych.

Podejmując się tego zadania, opublikował w 1909 r. książkę zatytułowaną Operari autem pauci , która została przetłumaczona na wiele języków i miała wiele wydań. Doceniając rolę czasopism misyjnych, odnowił pismo „Missioni Cattoliche”, a w 1914 r. założył nowe czasopismo – „Propaganda Missionaria”; w 1919 r. zaczął wydawać „Italia Missionaria”, a w 1945 r. – „Venga il Tuo Regno”, misyjne czasopismo dla rodzin. W tym czasie napisał też ponad 20 książek. Jedna z nich – Uwagi o metodach współczesnej ewangelizacji, napisana w 1927 r. po podróży do Azji i Ameryki, została jednak opublikowana dopiero w 1970 roku.

W 1924 r. o. Manna został przełożonym generalnym nowego instytutu misyjnego, który powstał z połączenia Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie z podobnym instytutem w Rzymie, stąd nazwa Pontificio Instituto Missioni Estere (PIME).

We współpracy z abp. Guido Conforti z Parmy, założycielem Misjonarzy Ksawerianów, powołał Unię Misyjną Duchowieństwa, którą 31.10.1916 r. zatwierdził papież Benedykt XV. Unia szybko rozszerzyła się na inne kraje, dlatego na II Kongresie Międzynarodowym (Rzym, 1936) o. Manna zaproponował utworzenie jej międzynarodowego sekretariatu. W 1937 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary w Rzymie taki sekretariat utworzyła, pierwszym zaś sekretarzem generalnym Unii został o. Manna – jej założyciel, który pełnił tę funkcję do roku 1941. Potem wycofał się do Ducenta, do założonego tam przez siebie seminarium misyjnego. Był także prowincjałem PIME w południowych Włoszech. Zmarł w Neapolu w 1952 roku.

Kongregacja Rozkrzewiania Wiary dekretem Huic sacro (1944 r.) rozszerzyła grono członków Unii o zakonników, kleryków, siostry zakonne i świeckich konsekrowanych, zaś posoborowe Statuty PDM z 1980 r. włączają do niej również osoby świeckie pełniące funkcje duszpasterskie. Wkrótce po śmierci o. Manny, w 1956 roku, papież Pius XII podniósł ją do rangi dzieła „papieskiego”, dlatego też przyjęła nazwę Papieska Unia Misyjna.