Lumen Gentium. Zeszyty Misjologiczne Nr 2/2012

Dialog międzyreligijny i misje

Wielkie posłanie i przesłanie Boga, realizowane przez głosicieli Dobrej Nowiny, szanuje wolność człowieka. „Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? – pyta Jan Paweł II i odpowiada zarazem – Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny.

Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale pytanie zasadnicze: czy wolno? I: w imię czego «wolno »”?1. Podkreśla przy tym, że wszyscy ludzie w sprawach religijnych mają prawo do działania zgodnie ze swoim sumieniem. A głoszenie i dawanie świadectwa o Chrystusie, gdy dokonują się z poszanowaniem dla sumień, nie naruszają wolności.

Misje wykluczają przemoc czy wszelkiego rodzaju zaborczość. Dlatego też wraz z odchodzeniem od patrzenia na misję w kategoriach geograficznych i przestrzennych czy też ilościowych widoczne jest unikanie w przesłaniach Jana Pawła II terminów mających charakter „militarny”, związany z „podbojem” czy też „zajmowaniem” terenu. Nie mówi się także o całych grupach lub jednostkach pozostałych „do nawrócenia”. Podkreśla się natomiast znaczenie spotkania, wymiany i dialogu.

Do ożywienia dialogu międzyreligijnego przyczynił się Sobór Watykański II, zaś Jan Paweł II uczynił to zjawisko jednym z najważniejszych znaków swego pontyfikatu. Jednak w istocie jest ono równie stare, jak chrześcijaństwo. Dla Jana Pawła II jest rzeczą oczywistą, że chrześcijanin, głosząc Dobrą Nowinę w różnych kulturach, siłą rzeczy wchodzi z nimi w dialog. Gdy w encyklice Redemptoris missio mówi o Jezusie Chrystusie jako jedynym Boskim pośredniku, to mówi też, że nie tylko trzeba Go głosić, ale również dzielić się Nim w dialogu, nie w sporach. W proponowanym przez Papieża dialogu nie chodzi o nawracanie, lecz o poznawanie siebie, docenianie tego, co dobre, wzajemny szacunek, współpracę i wspólne poszukiwanie prawdy.

Jan Paweł II, żywiąc ogromny szacunek dla innych religii, także niechrześcijańskich, uznaje tylko, że ani Kościół, ani chrześcijaństwo nie ma monopolu na działanie Ducha Świętego. Tłumaczy jednak, że Pan Bóg przemawiając przez każdą religię, przez każdą kulturę, w jakiś sposób przygotowuje człowieka na przyjęcie Chrystusa.

W prawdziwym dialogu nie chodzi o zapieranie się swojej tożsamości. To nie są polityczne negocjacje, wymuszane okolicznościami. Ten dialog nie jest oparty na dążności do kompromisu za wszelką cenę. Mówi o tym duch spotkania w Asyżu. Jan Paweł II zgromadził przedstawicieli różnych religii nie w celu politycznego lub „modlitewnego” kompromisu, ale po to, by modlić się wspólnie i zgodnie ze swoją tradycją. Duch Asyżu pokazuje światu, że można różniąc się być razem w pokoju. Ten dialog nie jest nastawiony na szybki sukces. Jest sposobem życia i bycia.

Teksty zawarte w pierwszej części niniejszego numeru naszego półrocznika starają się odpowiedzieć choćby w zarysie na pytanie o potrzebę dialogu międzyreligijnego oraz jego relacji do działalności misyjnej Kościoła.

SPIS TREŚCI
Wprowadzenie

Rozprawy i artykuły
Eugeniusz Sakowicz, Pojęcie, formy oraz teologiczne podstawy dialogu międzyreligijnego
Aldona Maria Piwko, Dialog religijny chrześcijaństwa z islamem
Ks. Ryszard Dziura, Dialog z tradycyjnymi religiami afrykańskimi według nauki Synodu Nadzwyczajnego dla Afryki oraz adhortacji apostolskiej Jana Pawła II Ecclesia in Africa
Kazimierz Szymczycha SVD, Dialog międzyreligijny i działalność misyjna Kościoła w pismach i pielgrzymkach afrykańskich bł. Jana Pawła II
Ks. Józef Urban, Dialog i przepowiadanie

Bibliografie
Marek A. Rostkowski OMI , Dialog międzyreligijny – wybrana bibliografia z lat 2006-2010

Dokumentacje
Kinga Lendzion, Parafia Miandrivazo na Madagaskarze

Recenzje
Ks. Piotr Sokołowski, Oblicza misji jakiego Kościoła?

Sympozja
Adam Michałek SVD, Początki doktrynalne misji
Ks. Marek Tatar, Misyjny wymiar Roku Wiary
Ks. Jan Górski, Kapłan diecezjalny a misyjne zaangażowanie

Kroniki
Wydarzenia

Dołączone pliki:

{attach:6}