Homilia misyjna na Boże Ciało

Homilia misyjna na Boże Ciało

SŁOWO DLA MISJI
Refleksja misyjna dotycząca
liturgii Bożego Ciała

Eucharystia jest pokarmem dla misji na pustyni świata

Rok A  –  23.06.2011

   • Pwt  8, 2-3; 14-16
   • Psalm  147
   • 1 Kor  10, 16-17
   • J  6, 51-58

Refleksje

   Na pustyni świata (I czytanie) Jezus Chrystus w Eucharystii jest wiatykiem, Chlebem Życia (Ewangelia), ponieważ Kościół żyje i głosi potrzebę komunii i braterstwa (II czytanie). Język Jezusa w synagodze w Kafarnaum (Ewangelia) jest realistyczny i przekonywujący. Jego ciało i Jego krew są nie tylko “rzeczami świętymi”, ale są Chrystusem w Nim samym. On jest Chlebem Życia do przyjęcia i spożywania z wiarą, aby żyć w tym życiu i w życiu przyszłym. Jesteśmy absolutnie pewni Jego Słowa! Ponieważ “Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 68).

   Naród wyzwolony niedawno z niewoli w Egipcie musi przeciwstawić się trudnościom na pustyni (II czytanie), “wielkiej i obszernej, miejscu pełnym jadowitych węży i skorpionów, ziemi spragnionej bez wody” (w. 15). Na trudnej drodze do wolności Pan towarzyszy swojemu ludowi ze swoimi darami, słowem i interwencjami, a szczególnie poprzez “dar wody wyprowadzonej z bardzo twardej skały i przez mannę” (w. 16). Są to dary do przypomnienia a nie zapomnienia! (w. 2; 14).

   Jezus (Ewangelia) przyrzeka dar znacznie większy niż manna (w. 58). Dar, który domaga się odkrycia, proponowania i dzielenia go z innymi: “O, gdybyś znała dar Boży!” – mówił Jezus do Samarytanki (J 4, 10). Eucharystia jest darem nowym i ostatecznym; darem, który Chrystus powierza Kościołowi pielgrzymującemu i misyjnemu na pustyni świata. Jest to coś więcej niż tylko zwykłe wspomnienie pięknie przeżywanych chwil: także dziś jest to dar Żyjącego! “Wspomnienie biblijne wprowadza na nowo i wiernie w przeżywanie tajemnicy zbawienia rytualizującej dziś wydarzenia z przeszłości. W tym znaczeniu wartość ma wyrażenie pamiątka, które jest użyte w Nowym Testamencie, a także w odniesieniu do Eucharystii… Eucharystia jest pamiątką śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, ale jest także pewnością Jego obecności, jako pokarm człowieka pielgrzymującego i oczekującego Jego przyjścia” (G. Ravasi).

   Eucharystia jest źródłem i znakiem jedności (II czytanie). Będąc komunią poprzez krew i ciało Chrystusa, musi prowadzić wszystkich, którzy w niej uczestniczą do komunii – jedności braterskiej. Z Eucharystii obowiązkowo rodzi się wspaniałomyślna postawa do spotkania ekumenicznego i misyjnej działalności, “ponieważ jedna wiara oświeca, jedna miłość jednoczy całą ludzkość rozproszoną po całej ziemi” (Prefacja). Osoba i wspólnota, które doświadczają życia z Chrystusem w Eucharystii są motywowane do dzielenia się z innymi przyjętymi darami Słowa w tym Sakramencie. Misja rodzi się z Eucharystii i do niej prowadzi. Przekonany dzięki swoim doświadczeniom osobistym i dzięki świadectwu różnych doświadczeń ludzkiego życia, misjonarz na pustyni świata niesie jedyną właściwą odpowiedź, że Chrystus jest dobrą nowiną życia dla wszystkich ludów.

   Eucharystia uczy pokonywać bariery, które uniemożliwiają rozwój życia. To ona daje siłę do obrony życia osoby ludzkiej w przekonaniu, że nikt nie jest zbyteczny w globalnej wiosce. Pomaga w przezwyciężeniu spirali przemocy dzięki dialogowi, przebaczeniu i poświęceniu siebie samego; w rozerwaniu kajdan krepujących człowieka i zaprasza do dzielenia się i solidarności. Globalna wioska musi mieć swój globalny bankiet, w którym – bez najmniejszego wyjątku – wszystkie ludy będą miały prawo brać udział. Nikt nie będzie dyskryminowany z jakiegokolwiek powodu. Od zawsze jest to jedynym i tylko takim planem Ojca i całej rodziny ludzkiej (por. Iz 25, 6-9). Jest to znakiem, że Eucharystia dosięga wspólnoty wierzących, ponieważ prowadzi ją do zaangażowania.

 Słowo Papieża

    (*) “Święty niepokój Chrystusa musi animować pasterza. Dla niego nie może być rzeczą obojętną, że tak wiele ludzi żyje na pustyni. Jest dziś tak wiele rodzajów pustyń: pustynia ubóstwa, pustynia głodu i pragnienia, pustynia porzucenia, samotności i zranionej miłości. Jest to pustynia życia z dala od Boga. Jest to oddalenie dusz, które żyją bez świadomości swojej ludzkiej godności na drodze ich własnego bytowania. Ciągle przybywa zewnętrznych pustyń w naszym świecie, ponieważ coraz liczniejsze są pustynie wewnętrzne. Także skarby ziemi nie są ciągle do dyspozycji budowania ogrodu Bożego, w którym wszyscy mogliby żyć, ale służą siłom dalszej destrukcji. Kościół, w którym wszyscy mogliby żyć wspólnie, wymaga, by Pasterze obowiązkowo, tak jak Chrystus, udali się w drogę, by wyprowadzić ludzi poza te pustynie, do miejsca, gdzie jest życie, do przyjaźni z Synem Bożym, i prowadzili zawsze do Tego, który daje Życie i daje je w obfitości”. Benedykt XVI, Homilia z okazji inauguracji pontyfikatu, Rzym 24 kwietnia 2005 r.

Śladami misjonarzy

24 czerwca – Narodzenie Jana Chrzciciela, Poprzednika Mesjasza, który ogłosił Jego publiczne przyjście i przygotowywał Mu drogę, dając świadectwo aż do męczeństwa; jest wzorem misjonarza;
– 24 czerwca – bł. Marii Guadalupe Zavala (1878-1963) z Guadalajara w Meksyku, założycielki zgromadzenia oddanej posłudze ubogim i chorym;
– 25 czerwca – Sługi Bożego biskupa Melchiora de Marion Bresillaca (1813-1859), założyciela Stowarzyszenia Misji Afrykańskich (SMA);