Cele i zadania PDPA

Cel i zadania

Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła (PDPA)

Według STATUTÓW PDM

Dzieło Świętego Piotra Apostoła ma za cel przypominanie o znaczeniu apostolstwa na rzecz misji i konieczności kształcenia w każdym Kościele, w kontekście duchowym i w lokalnym kontekście kulturowym własnego personelu religijnego, a w szczególności osób konsekrowanych. Wsparcie ofiarowane przez to Dzieło nie dotyczy tylko pomocy ekonomicznej, ale powinno być zakorzenione w modlitwie oraz w życiu natchnionym przez wiarę.
(Statuty Papieskich Dzieł Misyjnych, I rozdział, Historia i doktryna, nr 13)

Statuty PDM przypominają nadrzędny cel PDPA, którym jest kształcenie personelu religijnego, seminarzystów i osób konsekrowanych. Aby osiągnąć ten cel, Dzieło św. Piotra Apostoła wymaga współpracy całego ludu Bożego. W części II Statutów PDM, zatytułowanej Normy (art. 11, 12) znajdujemy cenne informacje na temat celów i zadań PDPA. Czytamy:
Art. 11. Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła zostało założone, aby:

• Korzystać ze środków duchowych, w szczególności z modlitwy i ofiary, aby „Pan żniwa posłał robotników na swoje żniwo” (Mt 9, 38);
• Uwrażliwiać lud chrześcijański na konieczność troski o powołania misyjne i znaczenie formacji duchowieństwa lokalnego w młodych Kościołach na terenach misyjnych, a także posyłać współpracowników do innych Kościołów siostrzanych (por. Cooperatio missionalis, 4);
• Uczestniczyć w promowaniu duchowieństwa w młodych Kościołach, szczególnie korzystając z funduszów otrzymanych na przyznanie stypendiów na studia, opłacanie stancji, udzielanie pomocy oraz na inne formy wsparcia, aby uczynić możliwym budowanie i rozwój licznych wyższych i niższych seminariów (łącznie z ośrodkami propedeutycznymi) zarówno diecezjalnych, jak i międzydiecezjalnych;
• Wspierać także kształcenie kandydatów i kandydatek do życia konsekrowanego w młodych Kościołach.
  Art. 12. Wszystkie ofiary zebrane przez Dzieło stanowią powszechny fundusz solidarności Dzieła św. Piotra Apostoła.

WSPÓŁPRACA DLA POWOŁAŃ W KOŚCIELE POWSZECHNYM

Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła, które ukierunkowane jest na duchowe i materialne wspieranie powołań w krajach misyjnych, opiera się na duchu współpracy misyjnej w Kościele Powszechnym, obejmującej wszystkich ochrzczonych. Wszystkie Kościoły partykularne, młode i stare, są wezwane do wymiany darów, aby umieć dawać i otrzymywać, aby w ten sposób umacniała się jedność Kościoła Powszechnego. Żadna wspólnota eklezjalna nie może się zamykać sama w sobie (por. Jan Paweł II, RMis 85).  Jan Paweł II jasno ukazywał, że wspieranie powołań misyjnych jest wynikiem otwartości na Kościół Powszechny i stanowi obowiązek całego ludu Bożego. Papież ponadto nauczał:

Zachęcam wszystkie Kościoły i Pasterzy, kapłanów, zakonników, wiernych, by otwierali się na powszechność Kościoła, unikając wszelkiego rodzaju partykularyzmu, ekskluzywizmu i poczucia samowystarczalności. Kościoły lokalne, chociaż zakorzenione są we własnym narodzie i jego kulturze, powinny jednak w sposób konkretny zachowywać uniwersalistyczny zmysł wiary, a więc dawać i przyjmować od innych Kościołów dary duchowe, doświadczenia duszpasterskie, doświadczenia związane z pierwszym przepowiadaniem i ewangelizacją, jak też pracowników apostolskich i środki materialne (Tamże).

RODZINA DOMEM POWOŁAŃ

Papież Benedykt XVI w Orędziu na 49. Światowy Dzień Modlitw o Powołania (29 kwietnia 2012), w sposób szczególny docenił rodzinę i wspólnoty eklezjalne za pierwsze i ważne środowiska, w których kształtują się powołania.

W rodzinach, „wspólnotach życia i miłości” (Gaudium et spes, 48), nowe pokolenia mogą we wspaniały sposób doświadczyć tej ofiarnej miłości [Chrystusa]. Rodziny są bowiem nie tylko uprzywilejowanym miejscem formacji ludzkiej i chrześcijańskiej, ale mogą reprezentować „pierwsze i najlepsze seminarium powołaniowe do życia ofiarowanego na służbę Królestwa Bożego” (Familiaris consortio, 53). Najpierw w rodzinach trzeba na nowo odkryć piękno i znaczenie kapłaństwa oraz życia konsekrowanego. Duszpasterze oraz wszyscy wierni świeccy powinni współpracować, aby w Kościele mnożyły się „domy i szkoły wspólnoty” na wzór Świętej Rodziny z Nazaretu, która stała się harmonijnym odbiciem na ziemi życia Trójcy Świętej.

JAK WSPIERAĆ PDPA?

Dzieło św. Piotra Apostoła, istniejące od 1889 roku, również dzisiaj pomaga rozwiązywać problem kształcenia lokalnych powołań. W krajach misyjnych nie brakuje chętnych do seminariów, lecz najczęściej brak jest środków na ich utrzymanie. Dlatego PDPA jest nadal potrzebne, gdyż wiele krajów misyjnych nie jest w stanie sprostać wszystkim wymaganiom związanym z wykształceniem przyszłego duchowieństwa. Ofiarami na PDPA dysponuje Sekretariat Generalny Dzieła w Rzymie.

Podsumowując, należy stwierdzić, że PDPA pomaga w:
   • kształceniu i formacji seminarzystów oraz kandydatów do życia zakonnego w krajach misyjnych,
   • przygotowaniu kadry zajmującej się formacją seminarzystów,
   • budowaniu i wyposażaniu seminariów oraz domów formacyjnych na misjach,
   • budzeniu odpowiedzialności za misje.

Ofiary można przesłać na konto PDM lub przynieść bezpośrednio do centrali krajowej PDM w Warszawie. Składając ofiarę, należy dokładnie zaznaczyć, jaki jest cel: na fundusz PDPA bądź intencję mszalną z przeznaczeniem na PDPA.

Numer konta: 72 1020 1013 0000 0102 0002 7169

W dzieło formacji powołań w krajach misyjnych w ramach PDPA
może włączyć się każdy bez względu na wiek, będąc uczniem gimnazjum czy szkoły średniej, studentem czy osobą pracującą:
   • modląc się o powołania w krajach misyjnych,
   • składając dobrowolną ofiarę na utrzymanie seminarzystów,
   • zamawiając Mszę św., z której ofiara będzie przekazana na seminaria.  

Aby wspomagać dzieło wykształcenia kapłanów na misjach, w 1997 r. został stworzony w Polsce fundusz mszalny. Wierni mogą zamawiać Msze św., przesyłając ofiary na konto Papieskich Dzieł Misyjnych. Sekretariat krajowy PDPA wysyła potwierdzenia, nie określając jednak dokładnie ani daty, ani osoby kapłana, który Mszę św. odprawi. Msze św. odprawiają kapłani z Papieskiej Unii Misyjnej, ofiary zaś przekazywane są na fundusz PDPA. Ponadczasowa i nieskończona wartość Mszy św., a także intencja ofiarodawcy i jego ofiara są najważniejsze, dlatego drugorzędne są już czas i miejsce odprawienia Mszy św. W darze tym uczestniczą również kapłani odprawiający Mszę św., a obdarowanie jest tym większe, że materialnie korzystają z niego przyszli kapłani w krajach misyjnych.