Zakonnica za kierownicą

W lipcu wspominamy św. Krzysztofa, patrona kierowców i podróżujących. Z tej okazji poprosiliśmy o wywiad siostrę Kornelię Olechno CSC (Zgromadzenie Sióstr Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej), która za kierownicą czuje się jak ryba w wodzie. Potrafi jeździć niemal wszystkim – od motocykla po ciągnik. Przez 16 lat była misjonarką w Afryce Zachodniej, w Togo, Senegalu i Beninie. Tam kierowała pracą w ośrodkach zdrowia, a także opiekowała się chorymi, robiła opatrunki, zastrzyki, karmiła i podawała leki chorym dzieciom, a bardzo chorych pacjentów odwoziła karetką do szpitala oddalonego o 35 km. PO powrocie do Polski wiąż jest związana z „misyjną motoryzacją”.

Skąd u siostry pasja do motoryzacji?

Możliwość kierowania przeróżnymi pojazdami zawsze była dla mnie fascynująca, ponieważ od najmłodszych lat tam, gdzie pracował mój tato, mogłam wiele się nauczyć pod okiem doświadczonych kierowców ciągników i samochodów osobowych. To doświadczenie skierowało moje kroki do technikum rolniczego, w którym mogłam zdać na prawo jazdy kategorii T i B!

Te zdolności i umiejętności do prowadzenia pojazdów przydały się na misjach, prawda?

Bardzo się przydały! Pierwszym krajem, do którego wyjechałam, było Togo. Już w pierwszych miesiącach zobaczyłam, że to naprawdę inny świat. Wyobraźmy sobie Polskę, nasze miasto lub małą miejscowość bez samochodów, motocykli, rowerów, hulajnóg, a nawet ambulansu, autobusu czy pociągu. W jaki sposób rodzice mogliby dotrzeć do pracy, dzieci do szkoły, w jaki sposób zaopatrywane byłyby sklepy, jak szybko i sprawnie można by pomóc chorym, transportować materiały budowlane? Dziś taki obraz świata jest dla nas niemożliwy do wyobrażenia.

Polscy misjonarze i misjonarki pracują na pięciu kontynentach świata. Misjonarz jest bratem wszystkich ludzi, więc i wszystkim pomaga. W Polsce księża czy siostry zakonne zazwyczaj pracują blisko miejsca zamieszkania, a misjonarz nie pracuje na misjach, tylko w Kościele. Każdego dnia potrzebuje dotrzeć do oddalonych wiosek, społeczności zagubionych w dżungli, rodzin, które zamieszkują odległe wyspy, wysokie góry, miejscowości, do których prowadzą tylko wąskie ścieżki między bujną roślinnością, między polami lub w korycie wyschniętej rzeki.

A teraz pomaga siostra innym misjonarzom przez MIVA Polska. Co to za organizacja?

Od 2021 r. pracuję w MIVA Polska (MISSION VEHICLE ASSOCIATION POLAND). Organizacja ta od 2000 r. działa w strukturach Komisji Episkopatu Polski ds. Misji i wspiera polskich misjonarzy, ich współpracowników oraz osoby potrzebujące środków transportu na terenach misyjnych. Patronem naszej organizacji jest św. Krzysztof. Imię Krzysztof wywodzi się z języka greckiego i oznacza „niosący Chrystusa”. Środki transportu to niezbędne narzędzia potrzebne do wykonania codziennej posługi misyjnej w szpitalach, szkołach, przedszkolach, licznych stacjach misyjnych, sierocińcach i domach dla osób starszych.

Jak skuteczna jest MIVA Polska w udzielaniu pomocy?

W każdym kraju widziałam konkretną pomoc ofiarowaną przez MIVA Polska. Przemierzając prawie 100 krajów świata z logo MIVA, możemy spotkać następujące pojazdy: samochody, ambulanse, autobusy, ciągniki, łodzie, samochody ciężarowe, motocykle, rowery, wózki inwalidzkie, a nawet zwierzęta, np. konie, bo dzięki nim również można się przemieszczać.

Porozmawiajmy jeszcze o afrykańskich drogach i o dzieciach, które często misjonarz spotyka jadąc z wioski do wioski.

Często droga jest jedynym utwardzonym terenem blisko domu i tam najłatwiej się bawić. Inne skrawki ziemi są wykorzystywane głównie na pola uprawne, a posiadanie ziemi zdatnej do uprawy to cenny skarb. Brak typowych zabawek dziecięcych rozwija w tamtejszych dzieciach zadziwiającą kreatywność. Niestety to właśnie przy drogach lub dosłownie na drogach spotykamy bawiące się dzieci. Pewnego dnia, jadąc samochodem, spotkałam 10-letniego Wiktora, który biegł w moją stronę środkiem piaskowej drogi, aby pochwalić się skonstruowanym przez siebie pojazdem. Wystarczyły patyki, trochę sznurka i opona od motocykla. Towarzyszyła mu niesamowita radość z tego, co zrobił, ale w tej radości nie pomyślał o tym, że biegając środkiem drogi, mógłby zostać potrącony przez samochód.

Jakiej rady udzieli siostra polskim dzieciom jako kierowca?

Życie jest bardzo cennym darem i trzeba je chronić. Pamiętajmy, że zasady bezpieczeństwa na drogach są dla wszystkich jej uczestników, nie tylko dla kierowców pojazdów, lecz także dla pieszych. Troska o własne życie wyraża się także w trosce o życie i bezpieczeństwo innych, którzy są wokół nas. Na całym świecie wszyscy powinniśmy strzec tego cennego daru, gdyż każdy z nas ma do spełnienia konkretną misję tam, gdzie jesteśmy, wśród tych, których spotykamy, i także w czasie naszych podróży.

Życzę Wam, szczególnie w tym czasie wakacji, wiele rozwagi, mądrości i odpowiedzialności, a św. Krzysztof, patron kierowców i wszystkich podróżujących, niech Was zawsze strzeże i prowadzi.

Dziękujemy za rozmowę!

Tekst pochodzi z czasopisma “Świat Misyjny”, z numeru 4/2024. Całość do nabycia https://misyjny-sklep.missio.pl/swiat-misyjny/1629-swiat-misyjny-42024.html