Wspomnienie bł. o. Pawła Manny, największego ekumenisty stulecia

16 stycznia przypada rocznica urodzin bł. o. Pawła Manny, założyciela Papieskiej Unii Misyjnej. Przeszedł on do historii jako niezwykle gorliwy duszpasterz, misjonarz i animator misyjny, a także pisarz, z którego dorobku korzystali najwięksi teologowie. Papież Paweł VI nazwał go „największym ekumenistą stulecia”.

Promował dialog ekumeniczny

W Polsce bł. o. Paweł Manna najbardziej znany jest jako założyciel Papieskiej Unii Misyjnej. To jedno z najpiękniejszych dzieł, które stworzył, choć nie jedyne. Jego listy, artykuły i książki to kopalnia cennych obserwacji dotyczących życia i działalności Kościoła, trafnych diagnoz i praktycznych wskazówek dla księży, osób konsekrowanych i świeckich. Jako misjonarz-praktyk dostrzegał słabe punkty w ewangelizacji, a jednym z nich był brak jedności Kościoła. Dlatego gorąco zachęcał do dialogu ekumenicznego. „Aby się zrozumieć, trzeba się zobaczyć, między podzielonymi chrześcijanami potrzebne są kontakty” – przekonywał o. Manna i zalecał, aby chrześcijanie tworzyli w swoich środowiskach przestrzeń do wzajemnego poznania i zaufania, organizowali konferencje, sympozja i wspólne działania. Podkreślał jednak przy tym, że wszystkie te wysiłki będą bezużyteczne, jeśli nie zostanie usunięta przeszkoda grzechu, która jest źródłem konfliktów i przyczyną ich trwania. Podzieleni chrześcijanie muszą być pokorni w uznaniu swoich błędów, bardziej przylgnąć do Boga i błagać Go o pomoc w żarliwych modlitwach – zalecał misjonarz.

Zainspirował Jana Pawła II

Podczas Mszy świętej beatyfikacyjnej na placu św. Piotra w Rzymie 4 listopada 2001 roku papież Jan Paweł II powiedział o o. Mannie następujące słowa: „Na wszystkich stronach jego pism obecny jest żywy Jezus — centrum życia i racja działalności misyjnej. W jednym z listów do misjonarzy napisał: «Jedynie misjonarz, który wiernie naśladuje Jezusa Chrystusa (…) może odtworzyć Jego obraz w duszach innych» (List 6). Nie ma bowiem misji bez świętości, jak podkreśliłem w encyklice Redemptoris missio: «Duchowość misyjna Kościoła prowadzi do świętości. (…) Trzeba wzbudzić nowy zapał świętości wśród misjonarzy i w całej wspólnocie chrześcijańskiej»”.

Pisał o ważnych sprawach do wszystkich

„Osoba Błogosławionego, założyciela Papieskiej Unii Misyjnej, wciąż jeszcze jest bardzo mało znana w Kościele powszechnym, a nawet w środowiskach misyjnych. To ogromna szkoda, ponieważ bogactwo myśli i mądrości tego wyjątkowego misjonarza i jego teologia mogą być doskonałym źródłem osobistej formacji i przyczynić się do ożywienia ducha misyjnego” – napisał o. Dinh Anh Nhue Nguyen OFMConv, sekretarz generalny Papieskiej Unii Misyjnej, we wstępie do książki „Mój Kościół. Myśli bł. Pawła Manny na każdy dzień” autorstwa s. Moniki Juszki RMI. Jako praktyk i misjonarz o. Manna pisał o trudnych i ważnych sprawach w sposób prosty i przystępny, a dzięki s. Monice z fragmentami jego pism mogą zapoznać się także polscy czytelnicy.

Biogram Bł. Pawła Manny

Paweł Manna urodził się 16 stycznia 1872 r. w Avellino we Włoszech. Po ukończeniu szkół w rodzinnej miejscowości oraz w Neapolu rozpoczął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które przerwał we wrześniu 1891 r., by wstąpić do seminarium Instytutu Misji Zagranicznych w Mediolanie. Święcenia kapłańskie przyjął 19 maja 1894 r., a rok później wyjechał na misje do Toungoo w Birmie.

Zły stan zdrowia trzykrotnie zmuszał go do przerwania pracy i powrotu do ojczyzny. Definitywnie musiał powrócić do Włoch w 1907 roku. Przeżył to bardzo boleśnie. Począwszy od 1909 r. prowadził intensywną działalność na rzecz wspierania misji wśród wiernych i duchowieństwa. Pragnąc stworzyć lepsze warunki dla współpracy w apostolacie osób świeckich i kapłanów, założył w 1916 r. Unię Misyjną Duchowieństwa, którą w 1956 r. Pius XII uznał za dzieło papieskie. Dziś jest to Papieska Unia Misyjna, działająca na całym świecie. Skupia ona kapłanów, seminarzystów, osoby konsekrowane i ludzi świeckich.

W 1909 r. o. Paweł został redaktorem naczelnym „Misji Katolickich”, w 1914 r. założył pismo „Propaganda Misyjna”, a w 1919 r. – „Włochy Misyjne” dla młodzieży. Na polecenie ówczesnej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary założył w Ducencie w regionie Kampania seminarium Najświętszego Serca dla misjonarzy.

Był niezwykle płodnym pisarzem. Pozostawił ok. 70 tomów pism, które przyczyniły się do wzbudzenia wielu powołań misyjnych oraz do odnowy metod prowadzenia ewangelizacji. Całe swoje życie poświęcił misjom. Zmarł 15 września 1952 r. w Neapolu. Został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II w dniu 4 listopada 2001 r. w Rzymie.

Źródło: brewiarz.pl