Światowy Dzień Modlitw o Powołania

11 maja 2025 roku, w czwartą niedzielę wielkanocną, Kościół katolicki będzie obchodził Niedzielę Dobrego Pasterza – szczególny dzień modlitwy i troski o powołanych do kapłaństwa, życia konsekrowanego i misyjnego. Ks. prof. dr hab. Marek Tatar (członek Komisji Duchowieństwa Episkopatu Polski i krajowy duszpasterz powołań), ks. Jarosław Tomaszewski (sekretarz krajowy Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła) oraz ks. Przemysław Robaszkiewicz (katecheta i wikariusz parafii w Wągrowcu) dzielą się swoimi refleksjami na temat odkrywania i wspierania powołań.

Modlitwa fundamentem powołań

Modlitwa o powołania to fundament życia Kościoła. „Można na to spojrzeć z dwóch stron. Z jednej strony w naturze każdego chrześcijanina jest modlitwa o powołania i troska o nie. Wspieranie powołań i modlitwa jest warunkiem fundamentalnym. Możemy na to spojrzeć również od strony praktycznej – całe życie sakramentalne w Kościele uzależnione jest właśnie od tych powołań – tym bardziej teraz, gdy zauważamy tak ogromne uderzenie w wartości chrześcijańskie, wartości wiary, wartości, jakie niesie Kościół” – podkreśla ks. Marek Tatar, krajowy duszpasterz powołań.

Przy tej okazji przypomina się też o szerokim rozumieniu powołania – nie tylko do kapłaństwa, ale i do życia zakonnego, małżeńskiego, rodzinnego. „Dom, rodzina jest tym podstawowym środowiskiem, jest powołaniem, ale jednocześnie z tego powołania wyrastają wszystkie inne” – zauważa duszpasterz.

Towarzyszenie w rozeznawaniu powołania

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, mówi ks. Tatar, również włącza się w dzieło wspierania powołań. „Otworzyliśmy nowy kurs – Teologia powołania. Chodzi o przygotowanie tych, którzy zajmują się powołaniami w diecezjach, w zakonach, w świeckich instytutach życia konsekrowanego” – wyjaśnia duchowny.

Podobne działania powinny być również podejmowane w parafiach, wspólnotach i szkołach. Ks. Przemysław Robaszkiewicz z archidiec. gnieźnieńskiej podkreśla, jak ważne jest, by temat powołań był obecny w katechezie i duszpasterstwie młodzieży.

„Czwarta niedziela wielkanocna to rzeczywiście bardzo dobry czas, by przypominać w szkole o powołaniu, mówić o różnych jego rodzajach, ale też zapoznać uczniów z powołaniem do życia kapłańskiego, zakonnego, a także misyjnego” – podkreśla ks. Przemysław Robaszkiewicz. „Choć jeszcze żaden z moich uczniów nie zdecydował się pójść do seminarium, to wśród ministrantów i lektorów, z którymi pracowałem, są już osoby, które myślą o tym poważnie. Cieszę się, że mogłem pomóc jednemu z nich – kilka lat po ukończeniu szkoły poprosił mnie o napisanie opinii do seminarium. To dla mnie wielka radość, że mogłem towarzyszyć tej osobie na jej drodze powołania” – dodaje.

Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła

Czwarta niedziela wielkanocna to dzień modlitwy o powołania nie tylko w Kościele lokalnym, ale również w Kościele misyjnym. „Naturą Kościoła jest misyjność. Gdyby Kościół się wyrzekł misyjności, straciłby zasadniczy swój charakter” – mówi ks. Marek Tatar. Jak podkreśla duchowny, nie możemy być obojętni wobec głoszenia Ewangelii w miejscach, gdzie jeszcze nie dotarła, wobec potrzeby misji ad gentes, a szczególnie w krajach rozwiniętych, które potrzebują dzisiaj reewangelizacji. Troska o misyjność, zarówno poprzez modlitwę, jak i pomoc duchową oraz materialną, powinna być obecna w świadomości każdego z nas.

Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła (PDPA), jedno z czterech Papieskich Dzieł Misyjnych, od lat wspiera powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego na terenach misyjnych. Opiekuje się ono 1100 terenami misyjnymi, gdzie funkcjonuje ponad 600 seminariów, kształcących ok. 80 tysięcy kleryków.

Jak wyjaśnia ks. Jarosław Tomaszewski: „Papieskie Dzieło św. Piotra Apostoła zostało powołane w swoim charyzmacie do tego, żeby modlić się za powołania w młodym Kościele na terytoriach misyjnych, formować je i wspierać materialnie. W Polsce promujemy ideę AdoMiS – Adoptuj Misyjnych Seminarzystów”.

Akcja AdoMiS polega na duchowej adopcji kleryków z trzech seminariów, którym Papieskie Dzieła Misyjne w Polsce towarzyszą na stałe: w Chabua (Indie), w Moramandze (Madagaskar) oraz w Iquitos (Peru). „Osoby, rodziny, parafie czy instytucje duchowo adoptują jednego z kleryków, modląc się za jego powołanie, wspierając go umartwieniami, ofiarami i modlitwą, a także mogą dołączyć ofiary materialne” – wyjaśnia ks. Jarosław Tomaszewski. Choć adopcja obejmuje kleryków z tych seminariów, ich imiona nie są ujawniane – modlitwa i wsparcie koncentrują się na duchowej pomocy młodym ludziom na ich drodze powołania. Program AdoMiS obejmuje wsparcie dla seminariów, w tym kleryków, wychowawców i ojców duchownych.

Do sekretariatu generalnego w Rzymie z funduszu Papieskiego Dzieła św. Piotra Apostoła w Polsce w zeszłym roku przekazano 590 423,14 zł. Środki te są wykorzystywane na utrzymanie seminariów w krajach misyjnych, w tym na budowę i remont budynków, zakup książek i wszelkiego rodzaju sprzętu i narzędzi pracy.

W Polsce Papieskie Dzieła Misyjne promują także inicjatywę „Misyjny Bukiet” – zachętę, by zamiast kupować kwiaty na uroczystości przekazywać wsparcie materialne na rzecz misji.

Wspólna odpowiedzialność za powołania

Dlaczego troska o powołania jest tak ważna? Jak przypomina ks. Marek Tatar, Kościół, który nie modli się o powołania, zaprzecza swojej istocie. A ks. Przemysław Robaszkiewicz dodaje, że każda okazja jest dobra, by młodym przypominać o odwadze pójścia za głosem Pana. Dlatego Niedziela Dobrego Pasterza staje się nie tylko czasem modlitwy, ale też konkretnych gestów wsparcia – takich jak adopcja duchowa seminarzystów z krajów misyjnych czy udział w inicjatywie Misyjnego Bukietu. Dzięki tym działaniom każdy z nas może dołożyć swoją cegiełkę do tego, by w Kościele nie zabrakło robotników gotowych głosić Ewangelię aż po krańce ziemi.

Niedziela Dobrego Pasterza to szczególny moment, by przypominać młodym o potrzebie rozeznawania swojego powołania i zachęcać ich, by z odwagą i zaufaniem powierzali je Bogu, niezależnie od tego, czy będzie to droga kapłańska, zakonna czy rodzinna. Jak podkreśla ks. Robaszkiewicz – grunt, żeby była z Bogiem.