Prezentacja PDM

Prezentacja Papieskich Dzieł Misyjnych

     Głównym narzędziem powszechnej współpracy misyjnej w całym Kościele są Papieskie Dzieła Misyjne. „W prowadzeniu swej działalności Dzieła Misyjne zależą w skali powszechnej od Kongregacji do spraw Ewangelizacji Narodów, a na szczeblu lokalnym od Konferencji Episkopatów poszczególnych Kościołów” (RMs 84).
     Statuty, zatwierdzone w 1980 roku przez papieża Jana Pawła II, przewidują ścisły związek wszystkich czterech Papieskich Dzieł Misyjnych z Kongregacją misyjną, której każdorazowy sekretarz jest równocześnie przewodniczącym Rady Wyższej tych Dzieł, natomiast kardynał prefekt przewodniczącym Komitetu Najwyższego, który „czuwa, by każde z Papieskich Dzieł Misyjnych rozwijało się prawidłowo i owocnie we własnym zakresie działalności, i rozwiązuje wynikające przy tym między nimi trudności” (Motu proprio Decessor noster z dn. 24 VI 1929). Kardynał prefekt mianuje, na wniosek lokalnej Konferencji Episkopatu, dyrektora krajowego, który jest oficjalnym reprezentantem wszystkich czterech Papieskich Dzieł Misyjnych wobec miejscowej Konferencji. Dyrektor krajowy przedstawia każdego roku raport finansowy i raport z działalności poszczególnych Dzieł zarówno sekretarzom generalnym w Rzymie, jak i miejscowej Konferencji Episkopatu. Bierze również udział w dorocznym zebraniu Rady Wyższej w Rzymie, która jest wyrazem wspólnej łączności między Kościołami i troski o dobro misji w wymiarze uniwersalnym.
     Sekretarze generalni Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Dzieła Świętego Piotra Apostoła i Dzieła Misyjnego Dzieci przedstawiają Radzie Wyższej projekty rozdziału dotacji misyjnych, zwyczajnych i nadzwyczajnych. Wszystkie diecezje na terytoriach misyjnych, podlegających jurysdykcji Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, otrzymują w ramach poszczególnych Dzieł określone dotacje do zwyczajnego funkcjonowania tych młodych i potrzebujących pomocy Kościołów lokalnych. Natomiast dotacje nadzwyczajne związane są z różnymi projektami pastoralnymi i misyjnymi w tych Kościołach. Ustalając normy przydzielania dotacji misyjnych, Rada Wyższa kieruje się wytycznymi Kongregacji do spraw Ewangelizacji Narodów.
     Celem odpowiedniej koordynacji współpracy misyjnej, o której mówi rozdział szósty dekretu Ad gentes, Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów wydała 24 lutego 1969 roku instrukcję Quo Aptius. Instrukcja ta była przedmiotem studiów plenarnego zebrania tejże Kongregacji w dniach 25-28 czerwca 1968 roku. Podejmuje ona głównie dwa zagadnienia: określenie kompetencji Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i Konferencji Biskupich w stosunku do Papieskich Dzieł Misyjnych oraz określenie reguł dla inicjatyw misyjnych diecezji jurysdykcji zwyczajnej względem diecezji na terytoriach misyjnych.

Źródło: ks. Antoni Kmiecik, Posyłam was, Wydawnictwo Papieskich Dzieł Misyjnych „Missio-Polonia”, Warszawa 1995, s. 145-147.