Historia PUM na świecie

    Bł. Paweł Manna, ten, wydawało by się, zwyczajny i prosty włoski kapłan dokonał wielkich dzieł dzięki swojej miłości do Eucharystii i do Maryi. Urodzony w Avellino, na północy Włoch w 1872 roku, od zawsze pragnął być misjonarzem i głosić Chrystusa tym wszystkim, którzy jeszcze o Nim nie słyszeli. Po otrzymaniu święceń kapłańskich wyjechał na swoje wymarzone misje do Birmy. Niestety poważna i wciąż pogłębiająca się choroba zmusiła go do powrotu do kraju. Jednak nawet wtedy o. Manna nie przestał być misjonarzem. Zobaczył jak wiele w Kościele jest ignorancji na sprawy misji i postanowił to zmienić. Zaczął wydawać czasopisma misyjne skierowane do dorosłych, młodzieży i rodzin. Napisał ponad 20 książek o tematyce misyjnej zwracając się w nich szczególnie do kapłanów i kleryków i pragnąc rozbudzać w nich ducha misyjnego. Polecał im szczególne nabożeństwo do Matki Bożej mówiąc: „szczególnie w czasie długich podróży przesuwajcie paciorki różańca, rozsiewajcie modlitwy”. Centralnym dziełem bł. Pawła Manny było założenie w 1916 roku, wraz z Gwidonem Maria Confortim, Związku Misyjnego Duchowieństwa. Jego zadaniem było zjednoczenie wszystkich kapłanów diecezjalnych działających na rzecz misji na całym świecie oraz wspieranie misji modlitwą i konkretną pomocą materialną. Ta nowa fundacja została złożona w opiekę Najświętszej Maryi Pannie, Królowej Misji i każdego roku w dniu 8 grudnia wszyscy jej członkowie odnawiać będą swoje poświęcenie się Najświętszemu Sercu Maryi. Rok później statuty tego dzieła zostają zatwierdzone przez papieża Benedykta XV. Po kilku modyfikacjach statutu Związek Misyjny Duchowieństwa zostaje uznany za dzieło papieskie i otrzymuje nazwę Papieskiego Dzieła Misyjnego Duchowieństwa. Po dwudziestu latach swojego istnienia jest już obecne w 23 krajach świata i zrzesza ponad 160 tysięcy kapłanów. Już trzy lata po swoim powstaniu dzieło to pojawia się w Polsce i osiem lat później obecne jest już we wszystkich polskich diecezjach gromadząc około 5000 kapłanów.  Bardzo szybko o. Manna proponuje, by do tego dzieła należeć mogły też osoby konsekrowane – siostry i bracia zakonni oraz świeccy zaangażowanie w duszpasterstwo. Niestety na spełnienie się tego pragnienia o. Manny trzeba było trochę poczekać. Osoby konsekrowane zostają dopuszczone do Unii w 1949 roku, a świeccy w 1980. Ostatecznie dzieło to przyjmuje nazwę Papieskiej Unii Misyjnej. Zadaniem Papieskiej Unii Misyjnej jest działanie na rzecz promowania świadomości misyjnej między kapłanami, zakonnikami, klerykami i świeckimi zaangażowanymi w duszpasterstwo. Unia dąży również do wspierania jedności pomiędzy wszystkimi chrześcijanami oraz zobowiązuje się do rozważania Pisma Świętego, by lepiej zrozumieć Boży plan powszechnego zbawienia i współpracować z nim, a także by widzieć własną historię życia i Kościoła w perspektywie uniwersalnej, światowej. Ostatnim, i jakże ważnym zadaniem PUM jest modlitwa o nowe powołania misyjne. Każdy z członków PUM zobowiązuje się do codziennej modlitwy w intencjach misyjnych, do ofiarowania za misje swoich cierpień i wyrzeczeń, do pogłębiania swojej formacji misyjnej przez czytanie książek i prasy misyjnej, do uczestniczenia w spotkaniach formacyjnych oraz propagowania PUM wśród innych. A wreszcie do składania, w miarę swoich możliwości, ofiar materialnych na rzecz misji. O. Manna zmarł w 1952 roku w Neapolu. Zapoczątkowane przez niego dzieło kwitnie i rozwija się do dziś.