Lumen Gentium. Zeszyty Misjologiczne Nr 2/2014

Teologia religii

W swojej wielkiej encyklice misyjnej Redemptoris missio św. Jan Paweł II podkreślał, że „powszechność zbawienia nie oznacza,że otrzymują je tylko ci, którzy w wyraźny sposób wierzą w Chrystusa i weszli do Kościoła. Jeśli zbawienie zostało przeznaczone dla wszystkich, musi ono być dane konkretnie do dyspozycji wszystkich. Oczywiste jest jednak, że dziś, tak jak i w przeszłości, wielu ludzi nie ma możliwości poznania czy przyjęcia ewangelicznego Objawienia i wejścia do Kościoła.

Żyją oni w warunkach społeczno-kulturowych, które na to nie pozwalają, a często zostali wychowani winnych tradycjach religijnych” (RMis 10). To stwierdzenie może wprowadzać nas w świat teologii religii, która uprawiana jest głównie przez teologów chrześcijańskich.Ta dyscyplina teologiczna próbuje dokonać namysłu nad innymi wierzeniami religijnymi z pozycji własnej teologii, w świetle własnego objawienia. Wychodzi ona bowiem od prawdziwości prawd objawionych swojej religii i zastanawia się w jej świetle jakie jest miejsce innych religii w historii zbawienia?

Przedmiotem teologii religii może być religia w ogóle lub konkretna religia. Niekiedy jest ona rozumiana jako apologia własnej religii i prezentuje szeroką gamę stanowisk, począwszy od ekskluzywizmu do skrajnego relatywizmu. Ale zasadniczo teologię religii charakteryzuje badanie tego, jak w świetle objawienia i własnej doktryny jawią się inne religie oraz jaką rolę pełni wielość religii w całości zbawczego zamiaru Boga.

Chrześcijańska teologia religii wyłoniła się w starożytności. W pismach ojców Kościoła można znaleźć godną uwagi otwartość na inne religie, chociaż nie była to wśród nich postawa dominująca. Justyn, Klemens Aleksandryjski, Ireneusz, Euzebiusz z Cezarei, Maksym Wyznawca – to niektórzy tylko ojcowie Kościoła, umieszczający inne kultury i religie w perspektywie zbawczej. Oni są twórcami teologii „zarodków Słowa”, Logosu, teologii historii oraz tzw. praeparatio Evangélica. Teologiczny fundament chrześcijańskiej teologii religii stanowi przekonanie, że istnieje jeden Bóg, z którego ręki wyszły wszystkie ludy. Prowadzi On do siebie wszystkich ludzi. Stąd też dla wyznawców innych religii Chrystusowe zbawienie dostępne jest mocą łaski, która, choć ma tajemniczy związek z Kościołem, nie wprowadza ich do niego formalnie, ale oświeca ich w sposób odpowiedni do ich sytuacji wewnętrznej i środowiskowej. Łaska ta pochodzi od Chrystusa, jest owocem Jego ofiary i zostaje udzielana przez Ducha Świętego; pozwala ona, by każdy przy swej dobrowolnej współpracy osiągnął zbawienie.

Dlatego Sobór, stwierdziwszy centralne miejsce tajemnicy paschalnej, oświadcza: «Dotyczy to nie tylko wiernych chrześcijan, ale także wszystkich ludzi dobrej woli, w których sercu działa w sposób niewidzialny łaska. Skoro bowiem za wszystkich umarł Chrystus i skoro ostateczne powołanie człowieka jest rzeczywiście jedno, mianowicie boskie, to musimy uznać, że Duch Święty wszystkim ofiarowuje możliwość dojścia w sposób Bogu wiadomy do uczestnictwa w tej paschalnej tajemnicy»” (RMis 10).

SPIS TREŚCI

Wprowadzenie

ROZPRAWY I ARTYKUŁY

Zbigniew Kubacki SJ, Węzłowe problemy współczesnej teologii religii

Ireneusz S. Ledwoń OFM, Wyjątkowy charakter chrześcijaństwa w kontekście pluralizmu religii

Ks. Marcin Dąbrowski, Przemiany Kościoła posoborowego jako kontekst współczesnej teologii religii

Ks. Marek Skierkowski, Jaki dialog międzyreligijny dzisiaj?

DOKUMENTACJE

Vito Del Prete PIME, Paweł VI i misje

Ks. Tomasz Atłas, Z Ewangelią do narodów, Homilia na Światowy Dzień Misyjny, 19.10.2014

Ks. Marek Tatar, Życie konsekrowane wobec misyjnego charakteru Kościoła

Andrzej Jastrzębski OMI, Oblatio sequitur esse

KONFERENCJE

Damian Cichy SVD, Odnowa gorliwości misyjnej według papieża Franciszka

Dariusz Guziak, Maryja wzorem misyjnego zapału

KRONIKI

Dołączone pliki:

{attach:3}