Papieska intencja modlitewna – lipiec 2024

SAKRAMENT WSPÓŁCZUCIA I NADZIEI

Gdy dotykamy tajemnicy bólu, choroby, słabości fizycznej czy psychicznej, często nam się wydaje, że doświadczamy kresu naszych możliwości. Wtedy ciężko wznieść wzrok ponad to, co nas boli, i ponad to, co nas przerasta. A gdy człowiek chory zaczyna uświadamiać sobie, że zbliża się koniec ziemskich dni, często nie wie, jak zagospodarować czas, który pozostał. Jednakże to, co wydaje się nam takie trudne do przyjęcia i zaakceptowania, w Bożej perspektywie nie oznacza braku nadziei. Człowiek, który umierał na krzyżu w tym samym czasie co Chrystus, wyznawszy swoją winę Zbawicielowi świata, otrzymał od Niego zdecydowanie więcej, niż w takiej sytuacji można się spodziewać. Umierający na krzyżu usłyszał Chrystusową gwarancję: „Dziś będziesz ze Mną w raju”.

ZNAK TROSKI CHRYSTUSA

Sakrament, który udzielany jest chorym, cierpiącym lub ludziom w podeszłym wieku, nie jest „kościelnym pocieszeniem”, ale ukazaniem prawdy, że Chrystus widzi i rozumie ból człowieka. Natomiast dla rodziny, która opiekuje się człowiekiem chorym, namaszczenie jest utwierdzeniem w przekonaniu, że troska nie zamyka się wyłącznie w sferze medycznej, ale dotyczy też ducha. Obecność kapłana z posługą sakramentalną wobec potrzebujących jest więc wypełnieniem podstawowego obowiązku, aby zapewnić wszystko, co przyczyni się do doświadczenia godnego życia, także wtedy, gdy fizyczna sfera człowieka rozumiana jest jako krzyż.